Film Studies // intrusive thoughts

Απόγευμα στο γνωστό καφέ, για τον απογευματινό μου καφέ, λίγο πριν πάω στη σχολή. Στη σχολή που αγαπώ, που την επέλεξα αυθόρμητα σε μια πολύ δύσκολη περίοδο τη ζωής μου, ως διέξοδο στη νέα πραγματικότητα. Για ένα χρόνο με βοήθησε να βρω νέους τρόπους και μέσα να εκφράζω τον εαυτό μου μέσα από την τέχνη. Τον κινηματογράφο. Μεγάλη αγάπη για την εικόνα, την φωτογραφία, αυτά που βλέπουν μερικές φορές μόνο τα μάτια σου σε πραγματικό χρόνο. Αγάπη επίσης για τις ιστορίες. Για την ανάγκη μου να σκέφτομαι ιστορίες, να λέω ιστορίες, να εφευρίσκω ιστορίες, αντλώντας από την καθημερινότητα μου. Όλα αυτά ήρθε να τα συνδυάσει η σκηνοθεσία και ακόμα καλύτερα, να μάθω πως να τα εκφράζω μέσα από αυτήν.

Την αγαπώ αυτή τη σχολή, για αυτό δεν αμφιβάλλω. Ακούραστα για ένα χρόνο ήμουν 24/7 δοσμένη στην σκηνοθεσία, στη σχολή και σε ότι περιβάλλει αυτά τα δυο. Δίνοντας τον παρόν εκεί που οι άλλοι δεν το έκαναν, κάνοντας εργασίες με μεράκι και όρεξη. Ο πρώτος χρόνος έδειχνε ασταμάτητος, εγώ έδειχνα ασταμάτητη. Φέτος, στη δεύτερη χρονιά, άργησα αρκετά να συνηθίσω ξανά αυτή την καθημερινότητα, μετά από 3 μήνες αποχής, λόγω καλοκαιριού. Ένιωσα πρώτη φορά ματαίωση, έψαχνα έμπνευση, έψαχνα όρεξη. Και κάποια στιγμή, αυτό το πολυπόθητο συναίσθημα ήρθε κι ένιωσα ξανά ασταμάτητη. Ακούραστη, να τρέξω για εργασίες, να σκεφτώ, να αφοσιωθώ με το μεράκι που ήταν πραγματικά ζηλευτό την πρώτη χρόνια. Αλλά η πραγματικότητα μου έδειξε ότι δεν είμαι ακούραστη. Είμαι άνθρωπος και αυτός ο τρόπος ζωής δεν μπορεί να είναι ασταμάτητος. Πρώτα η κούραση η σωματική άρχισε να με καταβάλλει. Μετά οι αναποδιές της ζωής στα σχέδια που αυθαίρετα κάνουμε, ξεχνώντας -ή καλύτερα- αγνοώντας τον παράγοντα του απρόβλεπτος της ζωής. Μικρές αναποδιές άρχισαν να συνθέτουν το breakdown μου. Έχω πει ξανά πως σαν άνθρωπος έρχομαι αντιμέτωπη με burnouts πολύ συχνά. Ειδικά σε ότι βάζω τη δημιουργικότητα και τη φαντασία μου μπροστά. Δηλαδή στα περισσότερα που προσπαθώ να κάνω στην ζωή μου. Έτσι και στη σχολή. Αλλά αντίθετα, με ο, τι άλλο κάνω σαν ασχολία μόνη μου, η σχολή δεν πατάει φρένο μέχρι εγώ να "αναρρώσω" Από αυτό. Η σχολή συνεχίζει, οι εργασίες αυξάνονται και πληθαίνουν και όλα έχουν deadlines. Και η ψυχαναγκαστική μου φύση δυσκολεύεται ακόμα και να μου προσφέρει ανακούφιση λέγοντας μου "Δεν πειράζει, και να μην γίνει αυτό σήμερα δεν θα χαλάει ο κόσμος, εσύ να σαι καλά". Και να μου το πω, δεν το πιστεύω μέσα μου. Και απλώς μπαίνω σε έναν αντίλογο με τον εαυτό μου και " Υποφέρω " Με τις ενοχές και το burnout μου. Σε ένα απόγευμα, που πίνω καφέ στο γνωστό καφέ, πριν πάω σχολή, αναρωτιέμαι γιατί νιώθω έτσι, τόσο κουρασμένη από κάτι που ξέρω πως το αγαπώ και μου έχει δώσει ευχαρίστηση τόσες φορές στο παρελθόν. Και αναρωτιέμαι δειλά δειλά μέσα μου "Το αγαπάς όντως; Μήπως θέλεις να τα παρατήσεις και κοροϊδεύεις τον εαυτό σου ότι κουράστηκες; ".

Όμως τότε στα ακουστικά μου άρχισε να παίζει μια playlist με τα soundtrack από τις ταινίες του Wong Kar-Wai. Και τότε άρχισα να χάνομαι. Στη μουσική, στα φώτα της λεωφόρου, από τις νέον ταμπέλες των καταστημάτων και τα φώτα από τα αμάξια που περνάνε αδιάκοπα. Άλλα αργά και άλλα γρήγορα. Κόσμος μπαίνει και βγαίνει στο καφέ. Άλλοι με τσιγάρο στο στόμα, άλλοι μόνοι τους, άλλοι με κάποιον να τους κράτα το χέρι. Κι εγώ, ο μοναδικός παρατηρητής, σαν να μην είμαι ορατή σε αυτό το τοπίο, παρατηρώ τους πάντες σαν σε slow motion, πίνοντας ζεστό καφέ και καπνίζοντας. Και τότε ιστορίες για τους ανθρώπους αυτούς μου έρχονται στο μυαλό. Και πλάνα. Ιστορίες που θα ήθελα να πω με αυτά τα πλάνα. Συναισθήματα που θέλω να εκφράσω με αυτά τα φώτα της λεωφόρου και τα αμάξια που περνάνε. Και κάπως έτσι, μια απάντηση άρχισε να αναδύεται.

Το αγαπάω αυτό που κάνω. Θέλω να το κάνω. Έχω να πω πολλά πράγματα ακόμα μέσα από αυτή την τέχνη. Ίσως το περιβάλλον της σχολής με την ψυχολογία μου τώρα, να το κάνει δύσκολο να βρω όρεξη να το κάνω. Αλλά η σχολή δεν θα κρατήσει για πάντα. Ίσως σε λίγο καιρό να είμαι πάλι στη δημιουργική μου φάση και να μην με νοιάζει πόσο καιρό είναι ακόμα η σχολή και αυτή η καθημερινότητα ή πόσες εργασίες έχω και πότε είναι το deadline. Το αγαπάω αυτό που κάνω και θα μου δώσω χρόνο να ξαναβρώ την όρεξη μου, χωρίς να αμφιβάλω για το αν αξίζει. Αξίζει. Θέλει λίγο χρόνο. Εγώ θέλω λίγο χρόνο. Αλλά δεν το παρατάω, για κάποιο λόγο το επέλεξα και με επέλεξε. Για άλλη μια φορά ο Kar-Wai αποδείχθηκε πηγή έμπνευσης για εμένα, μέσα από την αισθητική και τις μουσικές επενδύσεις των ταινιών του. Ευχαριστώ Wong, θα στο χρωστάω.