DEALING WITH BURNOUTS .

Burnouts ή αλλιώς το κάψαμε. Το κάψαμε το μυαλό, την ενέργεια, την παραγωγικότητα, την αποδοτικότητα. Κάτι που παθαίνω πολύ συχνά ειδικά τα τελευταία χρόνια. Αλλά πιο συγκεκριμένα, θυμάμαι τα τελευταία 2 χρόνια να το παθαίνω τόσο συχνά και να είναι τόσο έντονη η μετάβαση από την πιο παραγωγική μου φάση, στη φάση του burnout.

Το πρότελευταίο burnout το έπαθα περίπου 3 εβδομάδες πριν. Λίγο πριν ξεκινήσει η πρόοδος στη σχολή, εγώ παρέδωσα πνεύμα. Κατέβασα ρολά και δεν μπορούσα να σκεφτώ άλλο για τις εργασίες που έπρεπε να οργανώσω και να παραδώσω στις ημερομηνίες που έπρεπε. Βέβαια, πριν από αυτό, είχα περάσει 1-2 εβδομάδες όπου φόρτσαρα και ήμουν πολύ παραγωγική και αποδοτική. Αλλά μετά το μυαλό μου ήταν σαν να μου φώναξε 'Ώπα μπάστα, κάτσε λιγάκι χωρίς να κάνεις κάτι σημαντικό''. Σε κάθε κατέβασμα ρολών νιώθω να φωνάζει το μυαλό μου το ίδιο πράγμα. Βασικά είναι πρόβλημα αυτό. Δεν ξέρω πότε να βάλω ένα όριο στον εαυτό μου και να χαλιναγωγήσω το ίδιο μου το μυαλό για το πότε κάνουμε τι και το πόσο ενέργεια και χρόνο αφιερώνουμε σε κάθε τι που κάνουμε.

Η αλήθεια είναι πως κάνω αρκετά πράγματα μέσα στην ημέρα μου και δεν το λέω σαν παράπονο, σχεδόν όλα τα γουστάρω και τα επιλέγω εγώ. Αφορούν τα χόμπι μου και τη σχολή μου που επίσης την έχω επιλέξει και μ' αρέσει πολύ να αφιερώνομαι εκεί. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν το μυαλό θέλει και προσπαθεί να αφιερωθεί σε όλα αυτά που θέλω να κάνω, ταυτόχρονα. Δεν γίνεται την ίδια ημέρα να θέλω να πλέξω, να φτιάξω κοσμήματα, να γράψω ένα σενάριο, να κάνω τις εργασίες μου, να γυρίσω και να μοντάρω ένα ντοκιμαντέρ, να δω μια σειρά, μια ταινία, να διαβάσω ένα βιβλίο και να έχω και την κοινωνική μου ζωή σε ισορροπία. Τα θέλω όλα μαζί και το μυαλό μου δεν σταματάει να σκέφτεται ιδέες και πράγματα άλλα που θα μπορούσα να κάνω. Είτε αφορούν τα ήδη υπάρχοντα ενδιαφέροντα, είτε καινούργια. Γιατί μέσα σε όλα αυτά, το πιθηκάκι που κάθεται στο πίσω μέρος του μυαλού μου, πιστεύει ότι δεν υπάρχει πρόβλημα αν προσπαθήσουμε να χωρέσουμε ακόμα ένα skill σε αυτό το πρόγραμμα. 

Πράγματι, κάποιες ημέρες καταφέρνω και τα κάνω σχεδόν όλα αυτά. Ξυπνάω ξημερώματα από την υπερένταση και τις ιδέες για αυτά που θέλω να κάνω. Έτσι συνεχίζεται όλη η μέρα και εγώ νιώθω ότι είμαι στην κορυφή του κόσμου, μέχρι το βράδυ που θα κλείσουν τα μάτια μου από την κούραση, θα σκέφτομαι ιδέες και πράγματα που θέλω να κάνω την επόμενη ημέρα. Εκείνες τις ημέρες, πραγματικά αναρωτιέμαι πως γίνεται να μην σταματάει στιγμή το κεφάλι μου να σκέφτεται και να φορτώνει ιδέες. Εκείνες τις ημέρες το μόνο που με σταματάει είναι η σωματική κούραση, όταν πια το σώμα μου με βάζει με συνοπτικές διαδικασίες για ύπνο. Αυτές οι ημέρες έχω παρατηρήσει κρατάνε σχεδόν 2 εβδομάδες. Ό,τι προλάβατε, προλάβατε.

Μετά για 1-2 εβδομάδες ακόμα νιώθω χαμένη. Νιώθω ότι έχουν αδειάσει όλες οι μπαταρίες μου, έχω στερέψει από ενέργεια και διαύγεια και πρέπει να λουφάξω σε μια γωνιά μέχρι να φορτίσω ξανά. Συνήθως σε αυτή τη φάση δεν θέλω να δω πολλούς ανθρώπους, ούτε να κοινωνικοποιηθώ ιδιαίτερα. Παρόλο που ''κάηκα'' κάνοντας πράγματα για τον εαυτό μου, όταν έρχεται το burnout νιώθω ότι θέλω να κάνω άλλου είδους πράγματα για τον εαυτό μου. Πράγματα ίσως όχι τόσο δημιουργικά και παραγωγικά, αλλά ήρεμα και soul food. Να πάω στο καφέ της γειτονιάς μου να πιώ έναν καφέ ακούγοντας μουσική ή διαβάζοντας ένα βιβλίο. Να κάτσω στην πολυθρόνα μου και να χαζέψω χαζά και ασήμαντα βιντεάκια για να ξεφύγει το μυαλό μου. Να κοιμηθώ. Ειδικά ο ξεκούραστος ύπνος νιώθω ότι μου λείπει πολύ. Γιατί ακόμα και όταν κοιμάμαι, όταν το μυαλό μου είναι ανήσυχο και απασχολημένο με όλα αυτά που θέλει και πρέπει να κάνει, τότε δεν ξεκουράζομαι πραγματικά.

Δεν ξέρω αν φταίει ότι είμαι στα 2 τελευταία εξάμηνα της σχολής και εκ των πραγμάτων έχουν ανέβει ο φόρτος εργασίας και οι απαιτήσεις, που έχω πρώτα εγώ από τον εαυτό μου και έπειτα οι άλλοι από εμένα. Δεν ξέρω αν φταίει ότι το μυαλό μου με σαμποτάρει, δίνοντας μου ενέσεις αδρεναλίνης και μετά πέφτω σε λήθαργο. Δεν ξέρω ακριβώς πως το προκαλώ εγώ στον εαυτό μου και πως να το σταματήσω, γιατί νιώθω ότι δεν μπορώ να σταματήσω το μυαλό μου από το να σκέφτεται. Ίσως φταίνε και όλα μαζί, δεν ξέρω. Αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι αυτό δεν φαίνεται να είναι ένας υγιής και λειτουργικός τρόπος για να ζήσει κάποιος με αυτό.

Για την ώρα, έχω εισέλθει σε ένα ακόμα burnout μετά από 2 εβδομάδες ακούραστης σκέψης, δημιουργικότητας, πλήρης απασχόλησης και αποδοτικότητας. Πρέπει να πάρω το ρεπό μου μέχρι να γεμίσω μπαταρίες και να επανέλθω. Σε 1 εβδομάδα είναι Χριστούγεννα και σκοπεύω να με βρουν στη Θεσσαλονίκη, μέσα σε μια πολύ ζεστή και μεγάλη αγκαλιά. Ανυπομονώ να ξεκουραστώ και να αλλάξω παραστάσεις. Ελπίζω μόνο όσο θα ξεκουράζομαι να μην με φάνε οι τύψεις για όλα αυτά που θα μπορούσα να κάνω/να έχω κάνει και δεν έχω κάνει, γιατί επέλεξα να αφιερώσω το χρόνο μου στην ψυχική μου ξεκούραση. Είδομεν.